Opstel of blog
Die tandarts van toen!
Het schrijven van korte stukjes, bv een impressie van een vakantie of bezoek aan een indrukwekkende stad, is voor mij begonnen op de middelbare school.
Het onderwerp van een opstel kon je vaak wel kiezen en er was altijd wel wat bij waar ik wat over kon vertellen, mijn fantasie leidde me wel naar de gewenste lengte van het opstel.
Zo ook die keer dat het over "In de wachtkamer van de tandarts" ging, nou wie wil daar nou zijn? Ik schreef wat ik dacht, vond, me voornam etc en tot mijn stomme verbazing kreeg ik voor dat opstel een achtenhalf.
Mijn hoogste cijfer tot dan toe, zomaar bijelkaar gemijmerd.
Nou, dat ga ik dus met mijn bloggen ook doen, het bijelkaar mijmeren dan, een cijfer wil ik er niet voor hebben, wel lezers!
Van de week zat ik weer tegen een tandartsbezoek aan te hikken.
Er moesten een paar kleine gaatjes gedicht worden die tussen wat kiezen zaten, met het blote oog niet waarneembaar, maar op de foto toch duidelijk te zien. En het moest vooral wel met verdoving gedaan worden, anders was het niet te doen voor de tandarts (en voor mij al helemaal niet), in tijden ben ik niet zo opgefokt naar de tandarts gegaan.
En tuurlijk, ik weet ook wel dat het zo klaar is en een uur echt niet langer duurt dan wanneer ik op mijn werk ben en verdovingen werken verdovend hoor, tot uren erna.
Of ik van stroop of honing hield, vroeg de tandarts, want de plek van de gaatjes verraadde een zoetekauw !
Nou nee, niet echt, maar bedoelt u misschien bonbons of fudge? Dat is wel een heimelijk genot, niet te geloven hoe lekker en lang een bonbon in je mond kan zijn, of'tie dat bedoelde? Ja, zoiets bedoelde hij wel, niet te lang dat zoete in je mond houden op mijn leeftijd, de tandhalzen liggen al een klein beetje bloot als je zo oud bent als ik en deze zijn kwetsbaar. Zelfs onder een kroon zat een gaatje! Vreselijk.
Gevoeld heb ik er niet veel van, maar gehoord, me schrapgezet, dat allemaal wel.
Al liggend dacht ik aan mijn eerste blog, en dat opstel van vroeger.
Maar ook dat ik vanaf nu niet meer vergeten mag om ook als ik moe ben mijn tanden te stoken! En het schijnt niet altijd perse na de laatste tandenpoetsbeurt te hoeven, als je het maar een keer per dag doet.
En dat is hierbij beloofd.
Go