Een jaarlijks terugkerend fenomeen.....

......is het wandelen met oom Wim!

De eerste keer dat we met oom Wim afspraken om ergens in april 's morgens vroeg de polder in te gaan in ons geboortedorp was een paar weken na het overlijden van onze moeder. Mijn zus woont op de dijk van die polder, de afspraak was vroeg bij haar te zijn, er zouden nog wat meer familie zijn en er was koffie van te voren!

Het was vooral voor mijn zus en mij helend om nogmaals met oom Wim te delen hoe snel het allemaal gegaan was, zo geef je je toestemming om te verhuizen naar een verpleeghuis, zo komt daar onverklaarbare pijn opzetten, mijn zus en ik worden teruggeroepen van vakantie en binnen 48 uur is er een einde aan het leven van moeders gekomen.

Oom Wim was altijd al heel speciaal in ons gezin, zijn leven getuigde van moed, ten eerste om van het dorp weg te gaan en ten tweede zijn geestelijk leven, kiezen voor het semenarie en later als missionaris naar Indonesie. Nog moediger was het om uiteindelijk toch te kiezen voor het huwelijk.

Het volgende jaar was er wederom animo tot polderwandelen, het event werd groter, de familie vond het blijkbaar leuk, het aantal nichten en neven dat zo vroeg op de koffie kwam bij mijn zus verdubbelde zich! De vlaai die oom Wim meenam, smaakte naar meer. Als we hier statistiek op los zouden laten.......ja ja dat zou wat worden.

Eind april dit jaar was het een stadswandeling, ook leuk. Het was een groot genoegen om de diverse nichten en neven te ontvangen in ons appartement en ik had mijn best gedaan om er weer een paar nieuwe familieleden bij te hebben om het rijke gevoel wat het geeft om met elkaar te zijn in het hier en nu en toch veel herinneringen van vroeger op te halen, wat een bijzondere familie het eigenlijk is en dat oom Wim zo de rol onze oma overneemt. Hij is het waardoor dit speciaal is en door hem komt het dat het elk jaar weer gaat gebeuren, hij vraagt en herinnert en belt.

Er zijn jaren geweest dat er beel boosheid bij mij was om waar ik vandaan kom, wat voor bagage ik meekreeg in het leven, hoe weinig zelfvertrouwen ik had en dat ik niet trots was op mijn familie................dat is wel over nu! Apetrots ben ik op mijn familie.

Wie ik ben hier en nu, dank ik aan mijn ouders, mijn familie en de plek waar ik opgroeide.

Go

Gebakken boerenkool

Ja, het moet er maar weer eens van komen! Blogjes worden niet vanzelf geboren! En mijn voornemen om wekelijks iets te schrijven ga ik bij lange na niet meer halen, maar doelen kunnen altijd worden bijgesteld.

Vandaag een vrije dag en die dag was gisteren nog helemaal leeg in de agenda, heerlijk! Rond een uur of 7 in de avond belde ik een oude buurvrouw van ooit, konden we misschien nog wat wandelen samen? Zij is al gepensioneerd maar heeft desalnietemin nog een druk leven van reizen, thuiskomen, familie en vrijwillige werkzaamheden en ja, dat wilde ze wel, was nb vandaag nog in de buurt geweest, zich afvragend hoe het met me zou gaan en wanneer we eindelijk eens iets af zouden spreken.

Herinneringen opgehaald, 35 jaar geleden waren we zo'n jaar of 8 buren. In 1998 heb ik met haar mijn eerste verre reis gemaakt: rondje Radjastan van 15 dagen, voor haar de 20e keer naar India, voor mij een vuurdoop! Wat is reizen heftig! Het zette even alles op zijn kop in m'n leven, verdriet met weggaan, loslaten van gezin, aan de andere kant van de wereld helemaal los van alles, teruggekomen met veel verhalen en prachtige foto's en een enorme jetlag!

Aan haar denkend deed ik uren later nog wat boodschappen en mijn keus voor boerenkool had met haar te maken, ooit was zij degene die vertelde dat bij boerenkoolstampot zilveruitjes heel lekker smaken. In die tijd dacht ik nog niet zo out of the box, maar vandaag wilde ik creatief aan de gang met boerenkool. Het wordt ovenschotel, dat is lekker makkelijk voor als de man wat later thuiskomt.

Ik begon met de  boerenkool te bakken in wat zonneolie, flink omscheppen, af en toe deksel op de pan om te garen. Het zou een laagjes gerecht worden: onderste laagje gebakken ui met soyasaus, daarin legde ik de gewelde, ontvelde, in stukjes gesneden worst.  De boerenkool kwam daarbovenop met wat stukjes gedroogde tomaatjes en daaroverheen een aardappelpuree, uiteraard per laagje wat gemalen peper en  zout.

Wat is het heerlijk op zo  te kokkerellen!

Wat is het fijn dat de man mijn eetprodukten zo kan waarderen!

GO

Zitten het nieuwe roken?

Het is geen nieuws, bewegen is goed voor iedereen, van jong tot oud. 

Zittend werk, avonden op de bank, dweilen in bed, urenlang autorijden, is niet goed voor ons en daar  komt langzamerhand bewustzijn voor. 

1.  -      Werkgevers hebben bedrijfsfitness
   
2. -       Werkplekken hebben niet altijd meer een stoel, maar kan ook een fietsend soort hometrainer zijn
   
3. -       De koffieautomaat staat ver van de werkplek en de rookruimte is er gewoon niet meer
   
4. -       De sportschool kan best via de werkkostenregeling 
   
5. -       Neem vaker de trap in plaats van de lift, ook naar boven.
   

Zitten is het nieuwe roken en liggen is heroïne .

Bewegen is belangrijk,  vooral het aktief  met de benen in beweging zijn,  wordt gezien als  het beste onderhoud  voor de machine die de mens uiteindelijk is.

Daarnaast  komt er steeds meer bewustzijn voor onze voeding en verslavingen, met name suiker.  Het valt niet mee om voedingsmiddelen te komen zonder toegevoegde suikers. Rondom me zie ik  ook jonge mensen  bewust bezig met  een nieuwe manier van eten met verse  producten en koken zonder pakjes.

De lekkerste mueslireep was de zelfgemaakte  met kokos, noten, zaden en een heel klein beetje chocolade door de jongste dochter.

Heerlijk

Go

Een rondje Maleisië 

Wat een ervaring is dat toch elke keer weer om in een ver tropisch land samen met de man te bewegen. Een paar daagjes hier, ontdekken hoe je van de ene plek naar de andere beweegt, merken dat wij zeker niet de enige reizigers zijn en vooral bij lange na niet de jongsten.

Meerdere malen is me naar de leeftijd gevraagd en zonder  aarzelen kom ik lachend uit voor mijn 60 jaar, de man had uiteindelijk zijn grapje klaar, hij was 26 en ik zijn moeder. 

Van te voren hadden we natuurlijk het een en ander gepland, onder andere het beklimmen van de Mount Kinabalou, de hoogste berg van Maleisië. Mijn trainingsschema was niet heel fanatiek, ik dacht het wel te kunnen redden op wilskracht en het feit dat ik geen zittend werk doe. Dat viel wel een beetje tegen. Het is een 2-daagse tocht in een park met een verplichte gids erbij en vol-pension georganiseerd, de eerste dag wordt er gelopen van 1200 naar 3300 meter, daar is een overnachtingsplek waar heerlijk wordt gekookt voor de lopers, waar we ervaringen konden delen, maar vooral bijkomen van de lastige klim. We hadden regen en hoe hoger we kwamen, hoe meer het pad veranderde in een rivier en "dicht bij de berg blijven" bleek een steeds natter klusje. Daarbij kwam denk ik ook nog een wat lage suikerspiegel, kortom ik werd een beetje boos op de berg en mijn stappen lukten niet meer heel erg goed.

Na wat eten en rusten, overleggen, maar ook bedenken dat we niet dit hele stuk gedaan hebben om het niet af te maken,er is eigenlijk alleen maar doorgaan! Midden in de nacht met de andere lopers mee naar boven, lampje op het hoofd, dat houdt de handen vrij voor andere dingen. In het donker de weg naar boven, soms langs touwen, maar heel veilig door de vele gidsen om ons heen. Langzaam wordt het dan licht en zie je de wereld op 4044 (!) meter, de zon kwam af en toe door en bescheen de berg prachtig. Doordat het zo zwaar was is de voldoening groot.

De afdaling was vooral een aanslag op de beenspieren, de spierpijn was heftig en ik heb er zelfs pijnstillers voor geslikt en zeker 3 dagen bemoeilijkte  dat de bewegingen enorm. Als het stroeve lopen of stappen erg opviel aarzelde ik niet om me te trots te verontschuldigen dat we de Kinabalou gedaan hadden. Het fitte gevoel na de spierpijndagen, het weer willen lopen, het voelen dat de benen het weer aan kunnen, dat is erg prettig.

Go

Er wordt wat af gepraat over de zorg na jan.2015

Niemand weet precies hoe het zal gaan lopen, maar er zijn al veel uren in het sluiten van bondjes gestoken. Samen zijn we sterk en vooral meedoen met de meute.

De overheveling van zorg naar gemeenten en zorgverzekeringen heeft heel wat voeten in de aarde. Dat er veel gaat veranderen weten we onder de hand wel, maar wat en hoe precies, daar mankeert het aan.

Afspraken zullen er gemaakt gaan worden met zorgverzekeringen, ten eerste over een tarief en ten tweede, niet onbelangrijk, over het budget! Hoeveel produktie mag er gemaakt worden voor die bepaalde client en wat als het budget al verbruikt is, maar het jaar nog niet om!

Wat ik lastig vind is dat de tarieven steeds meer uitgeknepen worden, ik noem het maar voor een dubbeltje op de eerste  rang, want wat moet er allemaal niet uit het tarief worden bekostigd? Iedereen weet hoeveel scholing kost, kwaliteitsbeheer, een ondernemingsraad, administratiekosten en automatiseringsontwikkelingen, om maar wat te noemen. En het uurtarief van een gemiddelde verzorgende is niet echt riant, zeker in de aanvang niet. Ik zie steeds meer ongeschoolde medewerkers als oproepkracht verschijnen, daarmee gaat de kwaliteit niet omhoog en ook wordt daarbij een groter  beroep gedaan op de gediplomeerde collega. 

Daar komt bij dat de zorgvraag gaat veranderen, zowel intra- als extramuraal wordt het zwaarder. Over 5 jaren zijn verzorgingshuizen die er nu nog zijn allemaal verpleeghuizen en die zorgvraag zal ook anders zijn, veel zwaarder. Dus investeren in kwaliteit voor de toekomst! Scholing op het gebruik van alle mogelijke middelen die de zorg minder zwaar maken.

In mijn organisatie zie ik een groot aantal "wat oudere" ietwat bevlogen collega's,  daarna een best wel groot gat, dan komt de jongere garde. Wie gaan over 10 jaar  al dat werk doen?  Maak het aantrekkelijk,  voor mannen en voor vrouwen,  met name op niveau III is er  versterking nodig.

Van de week las ik een beleidsstuk en daarin werd genoemd dat er in de toekomst ook vanuit de gemeente geschoven kan gaan worden vanuit de hoek Werk en Inkomen,  dus de werkzoekende mens kan gevraagd worden  hand- en spandiensten te verrichten in de zorg, samen met betaalde collega's.

Ben heel benieuwd hoe dat er uit komt te zien!

Wel even wennen en..

Beetje jammer dat het voorbij is, die heerlijke week in Spanje!

Meestal doen we eerst een aantal dagen een Spaanse stad en dan pas naar de Spaanse tak van mijn schoonfamilie. We  willen vooral doseren, ons welkom blijven weten, niet verveeld raken in die omgeving en nog zowat redenen. 

Nu waren we er een volle week en van vervelen was nog zeker geen sprake en ook had ik niet de indruk dat het einde van ons bezoek te lang op zich liet wachten, er was geen irritatie of nu is het wel genoeg zo, helemaal niets van dat. Sterker zelfs, het contact verdiept zich, we waarderen elkaar en de gesprekken gaan door waar we gebleven waren.

De Spaanse tak was koud terug van een 7-weekse wandeltocht naar Santiago, nog een beetje in spirituele sfeer,  de wandelkuiten nog helemaal in takt en hadden duidelijk meer conditie dan ik op dat moment (en dat vind ik niet gemakkelijk). Ik bleef wat achter bij het wandelen, had last van mijn buik en ander ongerief en verlangde vooral naar het bier en de tapas! 

Natuurlijk heb ik redenen waarom mijn conditie niet was wat het behoort te zijn: te weinig gesport de laatste weken,  te druk op werk,  te veel met mijn IPad in de weer geweest, te korte nachtjes en vooral te lange dagjes. Een paar kilootjes erbij is ook geen plus en snakken naar een wijntje idem dito!

Daar  ga ik wat aan doen!  Mijn streven is  2 keer per week te sporten en ik mag ook best eens alleen gaan op een vrije dag,  de man is niet perse nodig  voor die activiteit maar wel een prettige bijkomstigheid en zeker een stimulans. En ook streef ik naar minder suiker , wat  zeker ook te maken heeft met de alcoholica!!!!

En terwijl ik dit bedenk en schrijf zit ik aan (m'n 3e) proseccootje  van deze, weliswaar vrije dag. Geen doorsneedag, dat niet!  Oudste dochter kwam uit haar werk  richting mijn zonnig balkon en ik zou voor haar koken. Koken doe ik graag, zeker voor iemand die me lief is en de tijd voor het eten vind ik nou eenmaal het meest gezellige  stukje van de dag, dat rek ik zomaar  met nog een wijntje (!)  Vandaar dus dat het al mijn 3e is, dat jullie niet denken dat ik een  drankorgel ben, alleen maar een genieter.

Go

1. De bekende laatste loodjes
   

Het is gemakkelijker een blogje te schrijven over mijn persoonlijk leven dan over mijn werk, wat ik schrijf is waar voor mij, verhalen verzinnen is niet wat ik ambieer of ga uitproberen, ook de privacy is gemakkelijk te beschermen. Hoewel, ik ga Arie niet meer noemen als Arie maar als de man , de kinderen deed ik al niet bij naam noemen en dat blijft zo.

Anders is het als ik het over mijn werk ga hebben. Ik werk in de ouderenzorg, intramurale zorgsetting in een dorpse omgeving en ook hier wil ik niets verzinnen maar wel wat kwijt en ik vind dat ik wat te vertellen heb en dat het zinvol is als ik probeer mijn kijk op werken, kwaliteit en collegialiteit te gebruiken.

Persoonlijk vind ik het prettig als  werklast en werkkracht goed in evenwicht zijn, dat maakt  me sterk en geeft energie. Na zo'n dag  kan ik nog  heel creatief  zijn en van alles  ondernemen. 

Vandaag was het anders, het kon zeker beter, om 9 uur liep ik tegen een muur op: dorst, leeg, te warm en nog lang niet klaar..........Ik merk dat ik dan niet meer goed methodisch werk, ik laat steken vallen en het schiet helemaal niet op.  Het was ook een warme dag, dat speelt ook mee, en ik miste mijn stagiaire!  De meeste last heb ik op dat moment van de stem in mijn hoofd die klaagt en moppert,  dit moet anders, meer personeel etc etc

Wat zou het heerlijk zijn in een omgeving te werken waar  samenwerking is tussen zorg, huiskamer en fascilitaire  medewerkers  zodanig dat iedereen zijn uiterste best doet om elkaar te helpen en het doel na te streven dat bewoners uiterlijk om 10 uur 's morgens aan het ontbijt zitten. Dat gevoel het allemaal alleen te moeten doen is er dan niet, hulp vragen bij collega's zou een feestje kunnen worden en een blij gezicht in plaats van " ja maar......"

Wat ook een verbetering zal zijn is als het voor iedereen duidelijk is wat er gedaan kan worden, waar is de informatie, wat zijn ieders verantwoordelijkheden en kwaliteiten. Uiteraard heb ik niets tegen een niveau 2 collega in de zorg, maar wel in de goede verhouding.  En een overvolle huiskamer met onrustige bewoners vraagt  veel van degene die daar de verantwoording heeft, die moet op durven treden en hulp kunnen vragen, overal oren en ogen hebben. 

De zorgmanager zegt steeds dat we het met elkaar moeten doen!

En dat gaat de ene dag beter dan de andere, het ligt aan van alles, aan mij, het rooster, het weer en heb ik lekker geslapen? Het zou  nog beter gaan als we minder over elkaar, maar met elkaar praten en elkaar waarderen om wat we zijn.

Go

Wat is toeval precies?

Soms vallen er situaties en gebeurtenissen samen, die zo toevallig zijn en een gevoel oproepen dat er wat geregeld wordt. Het is te toevallig, hier wordt wat bijgestuurd.

Nog heel goed weet ik de situatie rondom de begrafenis van de opa van mijn kinderen, mijn schoonvader van ooit. De begrafenis zou in besloten kring zijn en daar hoorde ik ook bij. Al eerder had ik een uitvaart meegemaakt  in die familie, er werd toen nagenoeg niet persoonlijk gesproken, alleen de uitvaartverzorger voerde het woord. De avond er voor besprak ik met mijn partner hoe jammer ik dat vond, zo'n onpersoonlijke  bijeenkomst, eigenlijk wilde ik gewoon zelf iets zeggen!  

Maar was dat niet een stap te ver? Ik maakte geen deel meer uit van die familie! Hoe moest ik dit aanpakken? Wat zou ik willen zeggen en kon ik dat wel?  Ik ben nl een stotteraar en spreken in het openbaar is dan best lastig.

Er was nog een nachtdienst te gaan, die gewoon lekker druk was en de volgende ochtend op de fiets naar huis had ik een gesprek met mezelf , wat voelde of hier een regisseur bij was. Ik had al bedacht wat ik zou willen doen, het zou een gedicht zijn van Bram Vermeulen, als ik straks thuis zou komen, dan zou ik dat boek van Bram pakken en als het open zou vallen bij dat bewuste gedicht,  dan zou ik het willen doen. Uiteraard moest ik  nog wel vragen of ik het zou mogen  doen.

Thuisgekomen, je voelt het al aankomen, pak ik met bonzend hart dat boek, ik zit op de bank en laat het openvallen. . . . .en echt niet omdat er leesvouwen  zijn, maar het  valt open precies bij het gedicht dat ik wil gaan lezen. Mijn hart klopt in de keel, ik voel me gesteund en gestuurd. 

Ik heb gesproken die dag,  het ging goed en het voelde goed. 

Die dag was bijzonder en ik kon een bijdrage zijn.

Go

Herdenken doen we samen

Steeds weer is het indrukwekkend, zoveel mensen stil bij elkaar en ieder met zijn of haar eigen gedachten.

Aan het stil zijn heb ik/hebben we altijd meegedaan, het de dochters als het ware met de paplepel ingegeven. Maar als je in het buitenland bent is het wel een heel andere sfeer en ik kan me voorstellen dat het dan niet meer vanzelf gaat.

Jongste dochter is in Lissabon en ik was toch nieuwsgierig hoe het dan is. Ze is er met een stuk of 10 vrienden en ze hebben het er wel over gehad met elkaar, maar niet stil geweest, wellicht hielden ze nog siësta op dat tijdstip. In de conversatie met haar bleek dat ze pas tegen 10en naar een restaurantje liepen, prachtige foto aan het water stuurt ze dan,  voor haar gaat de avond nog beginnen denk ik.

Vorig jaar had ik een late dienst op 4 mei en rond 8 uur is het dan spitsuur, maar ik kon me niet voorstellen dat ik dat stille moment niet zou hebben met mezelf (en al die andere mensen). Aan mijn collega's die avond vroeg ik om naar 8 uur toe te werken en in de huiskamer met de bewoners die er op dat moment nog waren, stil te zijn en gelijk onze koffie pauze te hebben. Het was een bijzondere ervaring, zeker ook voor de bewoners.

Een jaar of wat geleden, ik woonde toen alleen in mijn flatje in die arbeiderswijk hier in Leiden, waren de benedenburen juist op 4 mei   's avonds aan het kibbelen op straat over de boedelscheiding en het leeghalen van het huis. Mijn gedenken was meer ergeren en niet begrijpen, hoe dom kan je zijn in mijn ogen. 

Uiteraard hebben mensen de vrijheid niet mee te doen.

Het besef dat het slechte in alle mensen zit, oorlogen nog steeds gevoerd worden en de slachtoffers nog steeds talrijk zijn, maakt me klein. Waar gaat het naar toe? Verschil tussen arm en rijk wordt alleen maar groter en het aantal vluchtelingen wereldwijd neemt niet af. 

Naast gedenken zal de mensheid ook moeten bedenken hoe er meer evenwicht kan komen in die grote verschillen.

Go

Energie

Wat is het toch prettig om een werkdag af te sluiten en nog energie over te hebben voor de rest van de dag.

Ik geniet er van als het me gebeurt en ik ben me ervan bewust dat het ook weleens anders is. Uiteraard heeft alles te maken met draaglast en draagkracht, maar zeker ook met de omgeving. Wie ben ik in mijn omgeving, mag ik er zijn en kom ik tot mijn recht.

En fulltime werken in de zorg en dan nog energie overhouden, dat lijkt wellicht wat tegenstrijdig, zeker voor een 60-jarige, is het een prettige bijkomstigheid.

Uiteraard is het rooster een belangrijke factor, schakelen van een aantal vroege diensten naar late dienst is geen probleem, andersom wel en dan wil ik graag meer dan een dag vrij. 

Nachtdiensten vond ik vroeger heerlijk om te doen, wilde er minstens drie achterelkaar hebben en gebruikte ze om de administratieve last van een verzorgende bij te werken. Ik was super geconcentreerd bezig, maar heel moe als ik 'smorgens in de file stond naar huis toe. . . . . moest dan het autoraampje open draaien, radio hard aan en meezingen om niet in slaap te vallen. 

Nu val ik ook weleens na een intensieve dagdienst, het boodschappen doen, het autoritje,  de post, krant en mail in een klein powernapje (soms ook gewoon een diepe slaap van een zeker een half uur) om daarna weer in het produktietraject te stappen: wat moet er gebeuren? Een was draaien, de vaatwasser leeg, het aanrecht opgeruimd. . . . . .om uit te komen bij het kokkerellen met een wijntje, DWDD op de IPad, de achterdeur open en het zonnetje er in en dan samen eten.

Als dat powernapje te lang was, kan ik  die avond niet voor twaalven inslapen, ben ik de volgende dag weer moe etc etc.

Goed leven heeft met doseren te maken, niet te laat naar bed, niet te veel eten, niet te veel drinken. Ook met niet te veel aan het woord zijn,  meer luisteren, ontmoeten. Ik ben me er van bewust dat wat ik denk niet waar is, alleen maar door mij  gedacht wordt en wij mensen denken er maar wat op los.

Het heeft ook met ruimte te maken, om me heen en in mijn hoofd. Alleen thuis zijn is anders dan samen thuis zijn, ik vind het fijn een drukke werkdag alleen te beginnen. Tussen opstaan en de voordeur uit zit niet meer dan twintig minuten,  loop me dan niet voor de voeten, verwacht geen communicatie. 

Arie moet het doen met een glaasje sap dat ik voor hem klaar zet.

Go