Toekomst zorgen in de zorg.

Er is veel te doen over de veranderingen binnen de zorg vanaf januari 2015. Er wordt heel wat werk "bij de gemeente over de schutting gegooid" en de zak met geld die daar bij hoort zit maar half vol. 

Als het over huishoudelijke zorg bij ouderen thuis gaat, moet het voor een habbekrats, als het al wordt toegezegd. Heel vaak wordt er gewoon "nee" verkocht en overbelaste kinderen en/of mantelzorgers moeten het zelf maar uitzoeken, zijn ten einde raad en er is geen licht aan het einde van de tunnel.

Er zijn gemeenten die hun WMO cliënten op een soort veiling aanbieden en thuiszorgorganisaties die nog in huishoudelijkwerk doen, maar ook schoonmaakbedrijven kunnen hierop bieden. Grote kans dat het werk niet voor meer, maar juist voor minder geld moet worden gedaan. Voor een dubbeltje op de eerste rang komt er dan bij mij op en wat is hierbij dan de winst? Dat het huis schoon is voor minder geld door een vreemde medewerker gedaan, misschien wel door twee tegelijk, mogelijk in kortere tijd dan voorheen! 

Wat zijn de criteria? Schoon en snel? Of aandacht voor de mens, ontlasting mantelzorg en aanpassen aan levenstempo  client, mogelijk een halve dag uitsparing van de toch al drukbezochte dagbesteding en ook een tevreden zorgverlener, die zich waardevol voelt in de zorgketen?

Vandaag hoorde ik in het nieuws dat de zorgverzekeringen uitstel willen, per januari 2015 zijn zij nog niet klaar voor de declaraties van alle extramurale cliënten wat betreft de persoonlijke verzorging en verpleging gedaan door heel veel organisaties, die allemaal nog afspraken hierover moeten maken. En daarbij komt dat binnen de thuisorganisaties een debiteurenadministratie moet worden opgetuigd en elk uurtje wordt een factuurtje.

Ook de wijkverpleegkundige komt weer in beeld en wordt een onmisbare spil in het extramurale zorgproces voor het regelen van de (her-)indicaties. 

En wat gaat de rol van het CIZ worden?  Ook daar zal vast nog het een en ander geschoven gaan worden en overtollige expertise is dan weer welkom bij de gemeenten om mee te helpen met het uitvinden van de wielen.

Go

Naar Gent met oudste dochter

Ze werd dertig de laatste keer, een mijlpaal! Ik was ook dertig toen ze kwam en ook het verschil met mijn moeder was precies dertig jaar, dat maakt dat het bijzonder is. 

De voorbereiding was voornamelijk te zorgen dat we een goed hotel hadden in het centrum, goede bedden,  de rest  komt dan ook wel goed.

Mijn voorpret, want dat was het echt, zat in het feit dat ik haar zou verrassen met een fotoalbum van haar en ons gezin van toen,  beginnend bij een jaar of drie en en liep door tot zover als ik foto 's had,  een kleine twintig jaar dus.

Destijds na de scheiding was ik al begonnen met een herschikking van ons familiealbum. Foto's waren mijn ding, ik wilde ze "meenemen" , maar natuurlijk niet alles en maakte voor de man des huizes een eigen  boekje. Ook voor beide dochters was ik toen al gestart met een eigen album, maar heb dat niet af kunnen maken omdat het te heftig was, ik kon het familiealbum nog niet ontmantelen.

Nu was het een goede gelegenheid om de vooruitgeschoven klus maar eens af  te maken.

En met heel veel plezier nam ik de foto's waarvan ik vond dat ze in haar album moesten komen. Uiteraard alle schoolfoto's, verjaardagspartijtjes, mijlpalen, buurkinderen, uitzichten, leerkrachten, optredens, vakanties en Vlekkie ( ah, zei ze), maar ook  de papa en de mama in andere tijden. 

Het is zoals het is,  toen was het zo en nu is het anders.  Er was een tijd dat ik spijt had van stappen, had ik maar zus of waarom niet zo, maar daar heb ik geen last meer van. Het is zoals het is en het is goed. De mens leert van zijn fouten,  groeit in het leven en ik ben er van overtuigd dat wie ik ben hier en nu komt door mijn levensweg en de keuzes die ik maakte.

De voorpret en het besef dat het goed is was voor mij al de helft van het weekend samen.

En het was goed! Gent is een prachtige stad met een heel mooi historisch centrum, de oude binnenhaven van vroeger en de huizen er omheen, welke hoog op de wereldranglijst van mooiste stedelijk plekjes staat. 

Een vriendin van mij ging ooit speciaal naar Gent voor het Lam Gods, meerdere bijelkaar horende panelen van de gebr. Van Eyck. En wij? Wij vonden het de vier euro niet waard, liepen wel door de kathedraal, maar de pracht en praal van de Roomse Kerk  wekt bij mij al jaren weerzin op. Ik hield het destijds in de St Pieter in Rome ook niet langer dan een uur uit, daar was ik trouwens met diezelfde vriendin.

Om toch een beetje in de sfeer van het Lam Gods te blijven gingen we die avond wel eten bij de Rechtvaardige Rechters ( het staat groot als RR en bij mij komt dan eerst "rijdende rechter" op)  de naam van een van  de panelen die zoekgeraakt is en waarover diverse verhalen gaan, oa dat het zou zijn gestolen door een rijke Gentse familie. Dit was in de eerstvolgende uitzending van DWDD en prompt kreeg ik een berichtje van de dochter dat  de RR  op TV was. Wat blijkt nu, het was helemaal niet zo Rooms, het was vooral bijzonder! De techniek van de Gebr. Van Eyk, het perspectief en de stofuitdrukking, daar ging het om! Jammer.

Maar waar ik achteraf wel een beetje om moet lachen is het feit dat ik in die kathedraal wel een kaarsje opsteek met een stille intentie die te maken heeft met de dochter. Hoezo Rooms?

Go

In the middle of Jubbega

Het is nog maar maart en Arie en ik zitten al in ons tweede weekje vrij en we vinden eigenlijk ook dat we het verdiend hebben.

Oud en nieuw hebben we in Spanje gevierd bij Arie's jongste broer en zijn vrouw, dat huis en die plek is voor ons ook een beetje thuis en op Nieuwjaarsdag de lunch starten met champagne, oesters, de zon en het strand nabij en lieve mensen om mee te proosten en te delen, dat is een groot kado.

En nu, half maart, zitten we weer ergens thuis te wezen, dit keer in Friesland bij een nicht van Arie en haar man. Ook hier zijn we niet voor de eerste keer en voelen wij ons thuis en vrij. 

Wat heeft een mens nodig om thuis te zijn? Voor mij is dat rust en ruimte, tijd voor mijn krantje en mijn telefoon, een goed bed en een glas wijn en graag ook nog goed gezelschap. 

De omgeving nodigt ons uit te fietsen, we zijn maandag al helemaal op de fiets naar Heerenveen geweest, heen lekker tegenwind getrapt en terug via de knooppunten langs de Tjonge terug. Uitgewaaid en opgeladen komen we dan hier weer thuis.

En gisteren met de auto eerst familiebezoek in Drachten, daarna museumbezoek in Heerenveen  (Belvedère  is mooi van binnen en van buiten) en tot slot via Grou naar Leeuwarden voor vriendenbezoek. 

Het was best wat veel voor een dag, maar het stond nou eenmaal op ons  todolijstje. En belangstelling tonen, er zijn voor mensen, dat is wat ons mens maakt en ook van een normale dag iets bijzonders.

De oudste zoon van die vriendin uit Grou heeft een horecagelegenheid geopend in Leeuwarden. Die knul van 26 jaar runt daar een prachtige bar, uiteraard met een beetje steun van zijn pa en ma. Ik ken hem  al vanaf zijn geboorte en wil daar dan wel even getuige van zijn, hem succes wensen, ik glunder een beetje met zijn ouders mee.

Trots zijn op ons nageslacht hoort ook bij menszijn. Arie heeft een prachtige foto van zijn dochter (op stage in Stavanger, in oranje overall, breedlachend en ook nog in de zon) op zijn telefoon staan en hij laat deze graag en vaak zien, vertelt er dan ook nog bij hoe geweldig ze deze stage heeft aangepakt.   Ze  is met haar vader ernaast naar Noorwegen gereden in een oude Volvo, volgeladen met de belangrijkste zaken voor drie maanden,  stoer haar weg vindend in den vreemde,  ze had er duidelijk zin in.

Ook ik ben uiteraard enorm trots op mijn twee dochters, ze lijken totaal niet op elkaar, maar hebben toch heel veel overeenkomsten. De een hield al vroeg van paarden, de ander is daar allergisch voor. De een is al  bijna tien jaar getrouwd en de ander happy single. Gemeenschappelijk hebben ze hun cabaret - en muzieksmaak, al is die natuurlijk een beetje met de paplepel ingegeven. Ik herinner mij de eerste top 2000,  midden in de nacht werd de wekker gezet om een speciaal nummer op te nemen.

Wat is er veel veranderd sindsdien,  wat heeft de techniek ons niet allemaal gebracht.

Heel makkelijk de weg vinden in den vreemde, maar ook alle muziek bij de hand binnen een paar vingervegen op een scherm.

Wat zal de techniek ons de komende jaren brengen?

Ik sta niet te trappelen om als eerste iets te proberen, maar wil wel graag mee in de vaart der volken ;-)

Go

Die tandarts van toen!

Het schrijven van korte stukjes, bv een impressie van een vakantie of bezoek aan een indrukwekkende stad,  is voor mij begonnen op de middelbare  school.

Het onderwerp van een opstel kon je vaak wel kiezen en er was altijd wel wat bij waar ik wat over kon vertellen, mijn fantasie leidde me wel naar de gewenste lengte van het opstel.

Zo ook die keer dat het over "In de wachtkamer van de tandarts"  ging, nou wie wil daar nou zijn? Ik schreef wat ik dacht, vond, me voornam etc en tot mijn stomme verbazing kreeg ik voor dat opstel een achtenhalf.

Mijn hoogste cijfer tot dan toe, zomaar bijelkaar gemijmerd.

Nou, dat ga ik dus met mijn bloggen ook doen, het bijelkaar mijmeren dan, een cijfer wil ik er niet voor hebben, wel lezers!

Van de week zat ik weer tegen een tandartsbezoek aan te hikken.

Er moesten een paar kleine gaatjes gedicht worden die tussen wat kiezen zaten, met het blote oog niet waarneembaar, maar op de foto toch duidelijk  te zien. En het moest vooral wel met verdoving gedaan worden, anders was het niet te doen voor de tandarts (en voor mij al helemaal niet),  in tijden ben ik niet zo opgefokt naar de tandarts gegaan.

En tuurlijk, ik weet ook wel dat het zo klaar is en een uur echt niet langer duurt dan wanneer ik op mijn werk ben en verdovingen werken verdovend hoor,  tot uren erna.

Of ik van stroop of honing hield, vroeg de tandarts, want de plek van de gaatjes verraadde een zoetekauw !

Nou nee, niet echt, maar bedoelt u misschien bonbons of fudge? Dat is wel een heimelijk genot, niet te geloven hoe lekker en lang een bonbon in je mond kan zijn, of'tie dat bedoelde? Ja, zoiets bedoelde hij wel, niet te lang dat zoete in je mond houden op mijn leeftijd, de tandhalzen liggen al een klein beetje bloot als je zo oud bent als ik en deze zijn kwetsbaar. Zelfs onder een kroon zat een gaatje! Vreselijk.

Gevoeld heb ik er niet veel van, maar gehoord, me schrapgezet, dat allemaal wel.

Al liggend dacht ik aan mijn eerste blog, en dat opstel van vroeger.

Maar ook dat ik vanaf nu niet meer vergeten mag  om ook als ik moe ben mijn tanden te stoken! En het schijnt niet altijd perse na de laatste tandenpoetsbeurt te hoeven, als je het maar  een keer per dag doet.

En dat is hierbij beloofd.

Go

Onze nieuwe blog is vandaag van start gegaan.