Een Fries weekje
In the middle of Jubbega
Het is nog maar maart en Arie en ik zitten al in ons tweede weekje vrij en we vinden eigenlijk ook dat we het verdiend hebben.
Oud en nieuw hebben we in Spanje gevierd bij Arie's jongste broer en zijn vrouw, dat huis en die plek is voor ons ook een beetje thuis en op Nieuwjaarsdag de lunch starten met champagne, oesters, de zon en het strand nabij en lieve mensen om mee te proosten en te delen, dat is een groot kado.
En nu, half maart, zitten we weer ergens thuis te wezen, dit keer in Friesland bij een nicht van Arie en haar man. Ook hier zijn we niet voor de eerste keer en voelen wij ons thuis en vrij.
Wat heeft een mens nodig om thuis te zijn? Voor mij is dat rust en ruimte, tijd voor mijn krantje en mijn telefoon, een goed bed en een glas wijn en graag ook nog goed gezelschap.
De omgeving nodigt ons uit te fietsen, we zijn maandag al helemaal op de fiets naar Heerenveen geweest, heen lekker tegenwind getrapt en terug via de knooppunten langs de Tjonge terug. Uitgewaaid en opgeladen komen we dan hier weer thuis.
En gisteren met de auto eerst familiebezoek in Drachten, daarna museumbezoek in Heerenveen (Belvedère is mooi van binnen en van buiten) en tot slot via Grou naar Leeuwarden voor vriendenbezoek.
Het was best wat veel voor een dag, maar het stond nou eenmaal op ons todolijstje. En belangstelling tonen, er zijn voor mensen, dat is wat ons mens maakt en ook van een normale dag iets bijzonders.
De oudste zoon van die vriendin uit Grou heeft een horecagelegenheid geopend in Leeuwarden. Die knul van 26 jaar runt daar een prachtige bar, uiteraard met een beetje steun van zijn pa en ma. Ik ken hem al vanaf zijn geboorte en wil daar dan wel even getuige van zijn, hem succes wensen, ik glunder een beetje met zijn ouders mee.
Trots zijn op ons nageslacht hoort ook bij menszijn. Arie heeft een prachtige foto van zijn dochter (op stage in Stavanger, in oranje overall, breedlachend en ook nog in de zon) op zijn telefoon staan en hij laat deze graag en vaak zien, vertelt er dan ook nog bij hoe geweldig ze deze stage heeft aangepakt. Ze is met haar vader ernaast naar Noorwegen gereden in een oude Volvo, volgeladen met de belangrijkste zaken voor drie maanden, stoer haar weg vindend in den vreemde, ze had er duidelijk zin in.
Ook ik ben uiteraard enorm trots op mijn twee dochters, ze lijken totaal niet op elkaar, maar hebben toch heel veel overeenkomsten. De een hield al vroeg van paarden, de ander is daar allergisch voor. De een is al bijna tien jaar getrouwd en de ander happy single. Gemeenschappelijk hebben ze hun cabaret - en muzieksmaak, al is die natuurlijk een beetje met de paplepel ingegeven. Ik herinner mij de eerste top 2000, midden in de nacht werd de wekker gezet om een speciaal nummer op te nemen.
Wat is er veel veranderd sindsdien, wat heeft de techniek ons niet allemaal gebracht.
Heel makkelijk de weg vinden in den vreemde, maar ook alle muziek bij de hand binnen een paar vingervegen op een scherm.
Wat zal de techniek ons de komende jaren brengen?
Ik sta niet te trappelen om als eerste iets te proberen, maar wil wel graag mee in de vaart der volken ;-)
Go