Herdenken doen we samen

Steeds weer is het indrukwekkend, zoveel mensen stil bij elkaar en ieder met zijn of haar eigen gedachten.

Aan het stil zijn heb ik/hebben we altijd meegedaan, het de dochters als het ware met de paplepel ingegeven. Maar als je in het buitenland bent is het wel een heel andere sfeer en ik kan me voorstellen dat het dan niet meer vanzelf gaat.

Jongste dochter is in Lissabon en ik was toch nieuwsgierig hoe het dan is. Ze is er met een stuk of 10 vrienden en ze hebben het er wel over gehad met elkaar, maar niet stil geweest, wellicht hielden ze nog siësta op dat tijdstip. In de conversatie met haar bleek dat ze pas tegen 10en naar een restaurantje liepen, prachtige foto aan het water stuurt ze dan,  voor haar gaat de avond nog beginnen denk ik.

Vorig jaar had ik een late dienst op 4 mei en rond 8 uur is het dan spitsuur, maar ik kon me niet voorstellen dat ik dat stille moment niet zou hebben met mezelf (en al die andere mensen). Aan mijn collega's die avond vroeg ik om naar 8 uur toe te werken en in de huiskamer met de bewoners die er op dat moment nog waren, stil te zijn en gelijk onze koffie pauze te hebben. Het was een bijzondere ervaring, zeker ook voor de bewoners.

Een jaar of wat geleden, ik woonde toen alleen in mijn flatje in die arbeiderswijk hier in Leiden, waren de benedenburen juist op 4 mei   's avonds aan het kibbelen op straat over de boedelscheiding en het leeghalen van het huis. Mijn gedenken was meer ergeren en niet begrijpen, hoe dom kan je zijn in mijn ogen. 

Uiteraard hebben mensen de vrijheid niet mee te doen.

Het besef dat het slechte in alle mensen zit, oorlogen nog steeds gevoerd worden en de slachtoffers nog steeds talrijk zijn, maakt me klein. Waar gaat het naar toe? Verschil tussen arm en rijk wordt alleen maar groter en het aantal vluchtelingen wereldwijd neemt niet af. 

Naast gedenken zal de mensheid ook moeten bedenken hoe er meer evenwicht kan komen in die grote verschillen.

Go