Mentaliteit
- De bekende laatste loodjes
Het is gemakkelijker een blogje te schrijven over mijn persoonlijk leven dan over mijn werk, wat ik schrijf is waar voor mij, verhalen verzinnen is niet wat ik ambieer of ga uitproberen, ook de privacy is gemakkelijk te beschermen. Hoewel, ik ga Arie niet meer noemen als Arie maar als de man , de kinderen deed ik al niet bij naam noemen en dat blijft zo.
Anders is het als ik het over mijn werk ga hebben. Ik werk in de ouderenzorg, intramurale zorgsetting in een dorpse omgeving en ook hier wil ik niets verzinnen maar wel wat kwijt en ik vind dat ik wat te vertellen heb en dat het zinvol is als ik probeer mijn kijk op werken, kwaliteit en collegialiteit te gebruiken.
Persoonlijk vind ik het prettig als werklast en werkkracht goed in evenwicht zijn, dat maakt me sterk en geeft energie. Na zo'n dag kan ik nog heel creatief zijn en van alles ondernemen.
Vandaag was het anders, het kon zeker beter, om 9 uur liep ik tegen een muur op: dorst, leeg, te warm en nog lang niet klaar..........Ik merk dat ik dan niet meer goed methodisch werk, ik laat steken vallen en het schiet helemaal niet op. Het was ook een warme dag, dat speelt ook mee, en ik miste mijn stagiaire! De meeste last heb ik op dat moment van de stem in mijn hoofd die klaagt en moppert, dit moet anders, meer personeel etc etc
Wat zou het heerlijk zijn in een omgeving te werken waar samenwerking is tussen zorg, huiskamer en fascilitaire medewerkers zodanig dat iedereen zijn uiterste best doet om elkaar te helpen en het doel na te streven dat bewoners uiterlijk om 10 uur 's morgens aan het ontbijt zitten. Dat gevoel het allemaal alleen te moeten doen is er dan niet, hulp vragen bij collega's zou een feestje kunnen worden en een blij gezicht in plaats van " ja maar......"
Wat ook een verbetering zal zijn is als het voor iedereen duidelijk is wat er gedaan kan worden, waar is de informatie, wat zijn ieders verantwoordelijkheden en kwaliteiten. Uiteraard heb ik niets tegen een niveau 2 collega in de zorg, maar wel in de goede verhouding. En een overvolle huiskamer met onrustige bewoners vraagt veel van degene die daar de verantwoording heeft, die moet op durven treden en hulp kunnen vragen, overal oren en ogen hebben.
De zorgmanager zegt steeds dat we het met elkaar moeten doen!
En dat gaat de ene dag beter dan de andere, het ligt aan van alles, aan mij, het rooster, het weer en heb ik lekker geslapen? Het zou nog beter gaan als we minder over elkaar, maar met elkaar praten en elkaar waarderen om wat we zijn.